اخبار

گفتگوی منتشر نشده با دکتر اسلامی ندوشن، محمد صادقی - بخش اول

پیکر به امانت سپرده‌شده دکتر اسلامی ندوشن که در کانادا به امانت بود بنا به وصیت وی به‌زودی در آغوش خاک پاک ایران آرام خواهد گرفت.

محمدعلی اسلامی ندوشن مثنوی را «حماسه دوران بعد از اسلام» و شاهنامه را «حماسه ایران پیش از اسلام» می‌خواند که تفاوت بسیاری با هم دارند اما در جهاتی به‌هم شبیه هستند؛ سازنده آن‌ها دو نابغه برجسته ایرانی است که از دو سیر برای شناخت بشریت و شناخت تمدن ایران و قوم ایرانی حرکت کرده‌اند.

اندیشه خیام را اگر بفشاریم، در سه وجه خلاصه می‌شود: یکی مسأله اغتنام وقت است؛ یعنی توصیه به این که وقت خود را غنیمت بشمارید. از عمر بهره بگیرید. این یک نقطۀ مهم اندیشه اوست.

یك سال از جاودانگی محمدعلی اسلامی ندوشن نویسنده و محقق فرهنگی و ادبی معاصر گذشت. او در بیش از نیم قرن فعالیت علمی و فرهنگی خود حدود 70 عنوان كتاب منتشر كرد كه با تامل در ادب فارسی و تاریخ و تمدن ایران درصدد بود نشان‌های روشنی از فرهنگ و هویت ایران به دست دهد و البته در این بین ده جلد از این آثار ماندگار درباره شاهنامه و فردوسی نوشته شده است

محمدعلی اسلامی ندوشن متعلق به نسلی از روشنفکران و نویسندگان ایرانی است که شمار اندکی از آنها در قید حیاتند و اکثرا به علت کهولت سن دار فانی را وداع گفته‌اند، رفتگانی چون رضا سید حسینی، احمد سمیعی گیلانی، اسماعیل سعادت، ایرج افشار، مصطفی رحیمی، ابوالحسن نجفی، عبدالله انوار، محمدرضا باطنی که یادشان گرامی باد.

ژاله آموزگار گفت: با تمام وجودم با اسلامی ندوشن همداستانم که تاریخ ایران را منقطع نمی‌داند و به تداوم آن قائل است. حصاری به پیش از اسلام و پس از اسلام نمی‌کشد و از تمدن یکدست ایرانی سخن می‌گوید. همان تمدنی که از درون کاخ‌های تخت جمشید سر می‌کشد که با وجود گزندهای زمان هنوز سربرافراشته است و در کتیبه بیستون در بلندای صخره‌ها با ما سخن می‌گوید.

سعدی تقریباً شادترین شاعر ایران است. شاعری است که کمتر ما را در دست‌اندازهای زمین و آسمان می‌اندازد، و یا در دست‌اندازهایی که وجدان ما را به تب و تاب افکند. خیلی آرام بیان می‌کند و در واقع می‌خواهد ما را آرام به راه راست بیاورد.

همزمان با اولین‌ سالگرد درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن، مراسم بزرگداشت این نویسنده و چهره فرهنگی برگزار می‌شود.

مقاله آقاى دکتر بهمن سرکاراتى در روزنامه اطلاعات تحت عنوان «براى شناخت ایران چه باید کرد؟» بسیار قابل تأمل بود. ارزش آن قدرى افزون‌تر می‌‏شود که بیندیشیم که نویسنده مقاله از خطه آذربایجان است، که آذربایجان به همراه خوزستان و فارس و خراسان، جملگى از استان‌هاى پرمعناى تاریخ‌‏ساز ایران بوده‌‏اند؛ زیرا در مرز قرار دارند و علاوه بر سجایاى دیگر، می‌‏بایست وظیفه نگاهبانى را نیز برعهده داشته باشند.